გრძნობა, რომელიც გიპყრობს, აუტანელია, და გაუსაძლისი. ფიქრი იმაზე, რომ მათ სიაში მოხვდები, ვის მიმართაც საზოგადოებას სიბრალულის გრძნობა ეუფლება და წუთი, როდესაც სარკეში ჩახედვისას „მას“ უკვე საკუთარ თვალებში ხედავ,
რომელსაც შეუძლია მოგანატროს ყველაფერი, სიცილიც კი, როგორც ჯანმრთელი ადამიანი იცინის, ტირილიც კი, როგორიც გჩვევია...
კითხვა,
რომელიც ყოველთვის შენს თავშია და მოსვენებას არ გაძლევს - რატომ
მაინცდამაინც მე? ალბათ იმიტომ, რომ უკეთ გესმოდეს მათი, ვისაც
სტკივა, მათი ვინც შენსავით ებრძვის „მას“... ან ალბათ იმიტომ, რომ
დროა ისწავლო ტკივილის ატანა, ან მიხვდე რომ ჯანმრთელობის ფასი
არაფერია და ყოველი დილის გათენებისთვის უფალს მადლობას სწირავდე,
მაგრამ რაც არ უნდა იყოს მიზეზი, ვალდებული ხარ იფიქრო კარგზე
და დაიწყო ბრძოლა გადარჩენისთვის, იმ იმედით, რომ ამ ბრძოლაში
აუცილებლად გაიმარჯვებ.
ანა ქორფაშვილი
