"3 წელი გავიდა, მაგრამ მე კვლავ ცხადად მახსოვს სოფო, მისი მომღიმარი სახე და ოცნება საკუთარი კლინიკის “სოფმედის” გახსნაზე.
საოცარი
იყო
ჩვენი
პირველი
შეხვედრა. საოცარი
იმიტომ, რომ
ერთი
ნახვით
ასე
ძლიერ
სხვა
არავინ
შემყვარებია. გასაკვირი
არცაა, რომ
სოფო
ჩემი
პატარა
დაქალი
გახდა. მე 13 წლის ვიყავი,
სოფო თითქმის 4-ის.
მხოლოდ
ახლაღა
ვიაზრებ,რომ
ის
ჩემთვის
უბრალოდ
ძვირფასი
არ
ყოფილა...არა! სოფომ
მე
გადამარჩინა.
მისმა
სიმშვიდემ
და
ძალამ
,რომლითაც
გადარჩენისთვის
იბრძოდა,
სრულად
მომიცვა
მე.
ასე
აღმოვჩნდი
ლამაზი,
ჭკვიანი,
პატარა
ანგელოზის
კეთილშობილების
რკალში...
და დღეს სოფო აღარ მყავს გვერდით, ვეღარ ვხედავ მის კისკისს და ვეღარც მის ოცნებებს ვუსმენ. დღემდე არ მივსულვარ მის საფლავთან, რადგან ჩემი სოფო ჩემთვის კვლავ ცოცხალია და ასე იქნება მანამ, სანამ იარსებებს თუნდაც ერთი ადამიანი, რომელიც იბრძოლებს პატარა ბავშვების სიცოცხლის გადასარჩენად.
4 წლის წინ, როცა ჩემ უიშვიათეს დიაგნოზს საქართველოში ექიმები ვერ უმკლავდებოდნენ, დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდმა თურქეთში მკურნალობა სრულად დამიფინანსა. მაშინ ფონდი თითოეული თეთრის მოსაპოვებლად უდიდეს ძალისხმევას ხარჯავდა. ჩემს გარდა დახმარება ბევრს სჭირდებოდა და მეც აქტიურად ჩავერთე ჟურნალისტების მიერ გამართულ აქციებში და დამოუკიდებლადაც დავიწყე ზრუნვა სხვა ბავშვებისთვის თანხის შეგროვებაზე. მათ შორის იყო პატარა სოფო. ფონდმა მაშინ ყველაფერი გააკეთა მის გადასარჩენად. ჟურნალისტები მირზას, გიორგის, მიშოს, ლიზის, ლუკას, ანასტასიას, ოთიკოს და კიდევ 60 შვილობილის სიცოცხლისთვის იბრძოდა, მაგრამ უცხოეთში მკურნალობისა და საჭირო სახსრების მობილიზების მიუხედავად, მძიმე სენთან გამკლავება ამ ბავშვებმა ვერ შეძლეს.
თათია ხორნაული, 17 წლის"სიცოცხლისთვის ბრძოლის 5 წელი", 15/06/18/ სასტუმრო ბილტმორი, თბილისი
