ამჟამად ვეხმარებით
„ამიკო – ჩვენი პირველი შვილია, მისმა დაბადებამ ოჯახში დიდი სიხარული და ბედნიერება მოიტანა. ის ჯანმრთელი, ჭკვიანი, მხიარული ბიჭი იყო, ერთ დღე კი თავის ტკივილი და ღებინება დაეწყო,
დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდი - ჟურნალისტები ბავშვების გადასარჩენად, ხუთი წელია თქვენი თანადგომით ლეიკემიითა და სიმსივნით დაავადებული ბავშვების გადასარჩენად იბრძვის. ჩვენ ერთად, ამ დროის განმავლობაში, 282 ბავშვს დავეხმარეთ.
„ბერი ანდრიას სახელობის საქველმოქმედო ფონდი“ ერთადერთი ფონდია საქართველოში, რომელიც ზრუნავს სიმსივნით დაავადებული ბავშვების, მოზარდების და მათი ოჯახების რეაბილიტაციაზე, რაც აუცილებელი პირობაა მათ გამოსაჯანმრთელებლად, სიცოცხლის ხარისხის გასაუმჯობესებლად და გასახანგრძლივებლად.
დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდი 5 წლის გახდა, 15 ივნისს, სასტუმრო „ბილტმორი-თბილისის“ დიდ დარბაზში საიუბილეო საღამო გაიმართა. „სიცოცხლისთვის ბრძოლის 5 წელი“ - ასე ერქვა ღონისძიებას, რომელშიც მონაწილეობდნენ ფონდის გადარჩენილი შვილობილები და წევრი ჟურნალისტები:
"როცა პირველად გავიგე დიაგნოზი, ის დღე ძალიან მძიმე იყო ჩემთვის, თუმცა არასდროს დამიკარგავს რწმენა. რწმენა იმისა, რომ ამ განსაცდელს გადავლახავდი . არ მინდოდა ოჯახისგან, მეგობრებისგან შორს ყოფნა. არ მინდოდა დამმართნოდა ეს ყველაფერი.
"3 წელი გავიდა, მაგრამ მე კვლავ ცხადად მახსოვს სოფო, მისი მომღიმარი სახე და ოცნება საკუთარი კლინიკის “სოფმედის” გახსნაზე.
"2014 წლის თებერვალში დამიდგინეს დიაგნოზი აპლაზიური ანემია, ეს ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთის დიდი ტრაგედია იყო. იაშვილის კლინიკაში რომ დამაწვინეს, ვხედავდი, როგორ იბრძოდნენ ბავშვები, დედები, მამები, როგორ სტკიოდათ, ითმენდნენ, ტიროდნენ, ამ ყველაფერმა ძალიან ცუდად იმოქმედა ჩემზე, დიდხანს ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს.
"ძალიან პატარა ვიყავი მე და დედა იტალიაში რომ წავედით. იქ დიდხანს, ძალიან დიდხანს მოგვიწია გაჩერება, ბევრს ვმკურნალობდი, ძვლის ტვინი გადამინერგეს და უკეთ გავხდი.
„ალბათ, ადვილი წარმოსადგენია,რა დარტყმას იღებს ადამიანი,როდესაც ექიმი დიაგნოზს ატყობინებს.ეს იყო უმძიმესი დარტყმა,ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთვის. 17 წლის ასაკში დამისვეს დიაგნოზი-მწვავე მიელოიდური ლეიკემია, რამაც მთლიანად შეცვალა ჩემი და ჩემი მშობლების ცხოვრება.
ჩემი ავადმყოფობა თითქმის აღარც მახსოვს, მაგრამ მახსოვს დედიკოს ცრემლიანი თვალები, მახსოვს ბავშვების ტირილი და ბევრი ტკივილი, ეს ალბათ არც არასდროს დამავიწყდება, მაგრამ იყო ბედნიერი წუთებიც, ერთხელ ოთარ ტატიშვილი გვესტუმრა, ეს იყო ყველაზე კარგი, რაც მახსენდება ჩემი საავადმყოფოში ცხოვრების პერიოდიდან...
